Thursday, December 14, 2006

હૈયાના હેતને ન રોકશો - જ્યોત્સ્ના શુક્લ.


હૈયાના હેતને કદી ન કોઇ રોકશો,
રોકશો તો ઊલટાં ફસાશો, હો વહાલાં !
હૈયાના હેતને કદી ન કોઇ રોકશો.
મીઠી એ ભાવના ને આશભર્યા ઊભરા,
રોકશો તો ઊલટાં મૂંઝાશો, હો વહાલાં !
રોક્યા રોકાય નહિ, બાંધ્યા બંધાય નહિ,
ઢાંકશો તો ઊલટાં ભીંજાશો, હો વહાલાં !
કૂવાતળાવ ને સરોવરો ઉલેચશો ;
જલધિનાં નીર કેમ શોષશો ? હો વહાલાં !
ક્યાંથી આવ્યાં ને ક્યાં થોભશો, ન પૂછશો ;
સાગરનું મૂળ ક્યાં શોધશો ? હો વહાલાં !

Friday, December 01, 2006

પ્રેમ - એઇલીન કેડી



મને એક તોતિંગ દરવાજો દેખાડવામાં આવ્યો. એનાં મિજાગરાં સખત થઇ ગયાં હતાં. તેથી એને ઉઘાડવાનું ઘણું અઘરું હતું.


પછી મેં મિજાગરાં પર તેલનાં થોડાં ટીપાં ઊંજાતા જોયા. દરવાજો ધીરે ધીરે હળવો થતો ગયો અને છેવટે તો આંગળીના જરા-શા સ્પર્શથી ઊઘડી શકે એવો થઇ ગયો.

મેં શબ્દો સાંભળ્યા :

” પ્રેમનું તેલ વધુ ને વધુ વાપરો . કારણ કે પ્રેમ હળવાશ લાવે છે. પ્રેમ જ હંમેશાં રસ્તો ખોળી કાઢશે. તમારું હૃદય ઉઘાડો અને પ્રેમને મુક્તપણે વહેવા દો.”

- એઇલીન કેડી


Eileen Caddy is one of my favourite. I was too impressed by kundnika kapadiya for her book "param samipe" and when i got this book opening doors within... by eileen i was extreamly excited as it was written by her nd was translated by Isha kundnika .. daughter of kundnika kapadiya..

અસ્તિત્વનાં ટુકડા

સવારે ઉઠીને મેં અરીસામાં જોયું, તો આ શું?
સામે કેમ હું દેખાતી ન્હોતી?!!
હું વિચારી રહી…!
અરીસામાં ખુદને શોધવા મથી રહી…
અને એજ મથામણમાં પહોંચી ગઇ
અરીસાની પેલે પાર હું…
સંભારણાની બે પાંખો ફૂટી આવી હતી મને,
અને હું ઉડી રહી હતી…
અતીતનાં દેશમાં,
પ્રણયપ્રદેશમાં,
ખુદની ખોજમાં…
એક ટુકડો જોયો મેં મારો,
પેલા સૂના સૂના દરિયા કિનારે…
એક સિંદુરી સાંજ પણ લઇને ફરતી હતી
મારો બીજો ટુકડો …
એક ટુકડાનો પહેરો ભરતી હતી
પેલી શ્વેતવર્ણી ચાંદની…
રાતની એ મહારાણી પાસે પણ હતા
મારાં થોડાં ટુકડાઓ…
અને પ્રણયપ્રદેશનો પેલો રાજપથ?!
એ તો આખોય ભર્યો પડ્યો હતો,
બાકીના બધા જ મારા ટુકડાઓથી…
થયું, લાવ ભેગા કરીને લઇ જાઉં,
એ બધાયને મારી સંગ…
મેં એમને વીણવાની ચેષ્ટા કરી, પણ આ શું?
જ્યાં જ્યાં એક એક ટુકડો પડ્યો હતો,
ત્યાં ત્યાં ભાળ્યું મેં મારું એક સમગ્ર અસ્તિત્વ !
અને એ દરેકે મને ના પાડી,
મારી સંગ આવવાની…
કારણ… કે હું જ એમને ત્યાં ભુલીને આવી હતી !
એક ગુનેહગારની જેમ હું ખાલી હાથે પાછી ફરી…
અરીસાની આ પાર આવીને જોયું તો-
પથારીમાં પડેલી,
પેલી ચાદરની સળોમાં,
પ્રિતમની બાજુમાં,
આળોટતું હતું મારું-
એક નવું અસ્તિત્વ!
મને થોડી કળ વળી…
મેં એને પુછ્યું, “તું તો રહેશે ને હંમેશ મારી સંગ?”
એણે એના અપલક મૌનથી મને કશુંક કહ્યું, પણ…
મને હવે કશું જ સંભળાતું ન્હોતું !
હું તો સરી રહી હતી ફરી ક્યાંક…
એનાથી ય દૂર દૂર…
ખુદની ખોજમાં… !!


ઊર્મિસાગર

Sunday, November 26, 2006

મારી જરૂરત રહેશે -બેફામ

મહોબ્બતની મહેફિલ હશે ત્યાં જશું દિલ,
મગર આપણી વાત અંગત રહેશે,
અગર બોલશું તો થશે એ કહાની,
નહીં બોલશું તો હકીકત રહેશે.

તરસને તજી દેવી એ પણ નશો છે,
મને એ નશો તો અવિરત રહેશે,
શરાબી સમી કોઇ આદત વિના પણ
શરાબી સમી રોજ હાલત રહેશે.

ભલે કોઇ શયતાન જેવું રમી લે,
છતાં સ્થાન મારું સલામત રહેશે,
હું ભટકીશ જગમાં છતાં મારે માટે,
હતી જેમ એમ જ એ જન્નત રહેશે.

વિકટ મારી જીવનસફરમાં તમે જે,
નથી સાથ દીધો એ સારું કર્યું છે,
તમે છો સુખી એટલી કલ્પનાથી,
મને સૌ મુસીબતમાં રાહત રહેશે.

અમે મૌન રાખી પ્રણયની સભામાં,
કરી ક્રાંતિ રૂસ્વાઇઓની પ્રથામાં,
હવેથી અમે પણ ન બદનામ થાશું,
હવેથી તમારી ય ઇઝ્ઝત રહેશે.

પ્રણય પોતે એવો અમર ભાવ છે જ્યાં,
જરૂર નથી કોઇ કુરબાનીઓની,
અમે એકબીજાનાં બનીને ન રહેશું,
છતાંયે અમારી મહોબ્બત રહેશે.

જીવનમાં નથી કોઇને પણ નડ્યો હું,
એ પુરવાર કરવું છે મારે મરણથી,
બધા માર્ગથી પર રહ્યો છું હું એમજ,
બધા માર્ગથી દૂર તુરબત રહેશે.

જીવન એવું બેફામ સારું જીવ્યો છું,
કે મારે જ રડવું છે મારા મરણ પર,
જગતને સદા સાલશે ખોટ મારી,
જમાનાને મારી જરૂરત રહેશે.

Thursday, November 16, 2006

Convert your fear to strength..

I feared being alone
until I learned to like
myself.

I feared failure
until I realized that I only
fail when I don't try.

I feared success
until I realized
that I had to try
in order to be happy
with myself.

I feared people's opinions
until I learned that
people would have opinions
about me anyway.

I feared rejection
until I learned to
have faith in myself.

I feared pain
until I learned that
it's necessary
for growth.

I feared the truth
until I saw the
ugliness in lies.

I feared life
until I experienced
its beauty.

I feared death
until I realized that it's
not an end, but a beginning.

I feared my destiny,
until I realized that
I had the power to change
my life.

I feared hate
until I saw that it
was nothing more than
ignorance.

I feared love
until it touched my heart,
making the darkness fade
into endless sunny days.

I feared ridicule
until I learned how
to laugh at myself.

I feared growing old
until I realized that
I gained wisdom every day.

I feared the future
until I realized that
life just kept getting
better.

I feared the past
until I realized that
it could no longer hurt me.

I feared the dark
until I saw the beauty
of the starlight.

I feared the light
until I learned that the
truth would give me
strength.

I feared change,
until I saw that
even the most beautiful butterfly
had to undergo a metamorphosis
before it could fly.

Wednesday, November 15, 2006

એકરાર કરી શક્યા નહીં -કેશવ પરમાર

થઇ ગઇ ભૂલોનો એકરાર કરી શક્યા નહીં,
તક મળી તોય અમે તકરાર કરી શક્યા નહીં.

સહન કેટલું કરવું પડ્યું? એ ભૂલના પરિણામથી–
ચણેલી એક ઇમારતનો આધાર કરી શક્યા નહીં.

થઇ ગયું ના થવાનું આ જગતની મહેફિલમાં,
આગિયા સામે જુઓ સિતારા ચમકાર કરી શક્યા નહીં.

બગડેલા તો સુધર્યા નહીં, પણ સુધરેલ બગડી ગયા–
ભલાઓ આજ બુરાઓનો પ્રતિકાર કરી શક્યા નહીં.

બધા ભગવાનના રૂપની કલ્પનાઓ ખૂબ કીધી,
‘કેશવ’ અમે તો એના રૂપનો આકાર કરી શક્યા નહીં.

– કવિ કેશવ પરમાર (’આક્રોશ’ માંથી)

ભૂલ કરવામાં -કેશવ પરમાર

ભૂલ કરવામાં એક દાખલો હોય છે,
પછી પરંપરાનો મોટો કાફલો હોય છે.

રસ્તો નથી મળતો પરિઘનો વર્તુળમાં,
નહીં તો છૂટવા માટે ક્યાંક ઝાંપલો હોય છે.

સહનશીલતા ગુમાવી ભલે મૌતને ભેટે,
પણ દીવાદાંડી સમ ક્યાંક થાંભલો હોય છે.

ડરતો હતો હું મારો જ પડછાયો જોઇને ભલા,
પ્રત્યક્ષ નહીં તો પરોક્ષ ભૂતનો મામલો હોય છે.

‘કેશવ’ જગને હસાવે છે નવા વેષ કાઢીને,
હકીકતમાં તો જીવનમાં દુ:ખી ડાગલો હોય છે.

I just came in contect with this poet's poem and they are such amazing...
i dont know how i never read him before!!
But its like ocean and i m just sitting at the shore.....

સંબંધ વિનાનો ગાઢ સંબંધ

આમ જુઓ તો આપણી વચ્ચે છે જ કોઇ સંબંધ નહિં,
ને આમ જુઓ તો એના જેવો બીજોયે કોઇ ગાઢ નહિં.

આમ જુઓ તો આપણે બાંધી છે જ કોઇ ગાંઠ નહિં,
ને આમ જુઓ તો બંધાય એવી કે છોડીયે છોડાય નહિં.

આમ જુઓ તો આપણે લીધું કે દીધું જ કોઇ વચન નહિં,
ને આમ જુઓ તો પાળ્યું હશે ના કોઇએ એવું વચન નહિં.

આમ જુઓ તો આપણા જગનો થયો જ કોઇ વિસ્તાર નહિં,
ને આમ જુઓ તો એના કોઇ અંતનોય અણસાર નહિં.

આમ જુઓ તો આપણા મિલનની છે જ કોઇ જગા નહિં,
ને આમ જુઓ તો આપણી ક્ષિતિજનોયે કોઇ પાર નહિં.

આમ જુઓ તો આપણા પ્રણયની છે જ કોઇ મંઝીલ નહિં,
ને આમ જુઓ તો જીવનનાં રસ્તાઓયે કંઇ દૂર નહિં.

આમ જુઓ તો તારા વિનાયે ક્યાં કંઇ જિવાય નહિં?
ને આમ જુઓ તો એને જીવ્યું જરાયે કહેવાય નહિં.

“ઊર્મિ સાગર”


What a beautiful poem....
Its very rare to have such relation in life and if you have you are the choosen one of god for sure!!!!!
amezing poem!!

પડતર સંબંધોના - કેશવ પરમાર

શીદને નવા નવા ઘડવા ઘડતર સંબંધોના?
પછી કેમ વિભાગ પાડવા, પડતર સંબંધોના?

શોભે નહીં શંકા કદી ગુરુના જ્ઞાન વિશેની,
પણ કંઇ નિશાળે શીખવા, ભણતર સંબંધોના?

દિસે છે દૂરથી સારી, વિશ્વાસની ઇમારત એ,
ધીમે ધીમે પડતા જાય છે, ભલા ચણતર સંબંધોના!!

પૂછો છો તમે એટલે કહું છું, આ દુનિયા કેવી છે?
હજુ પણ ખૂંચે છે પીઠ પર ખંજર સંબંધોના.

કેવો બની ગયો કૈદી બધા નાગપાસોથી!
‘કેશવ’ છોડવા પણ કેટલા? એ નડતર સંબંધોના!!

તમે વાતો કરો તો થોડું સારું લાગે -સુરેશ દલાલ

તમે વાતો કરો તો થોડું સારું લાગે,
આ દૂરનું આકાશ મને મારું લાગે.
વૃક્ષો ને પંખી બે વાતો કરે છે
ત્યારે ખીલે છે લીલેરો રંગ;
ભમરાના ગુંજનથી જાગી ઊઠે છે
ફૂલોની સૂતી સુગંધ.
તમે મૂંગા તો ઝરણું પણ ખારું લાગે,
તમે વાતો કરો તો થોડું સારું લાગે,
રોમાંચે રોમાંચે દીવા બળે
અને આયખું તો તુલસીનો ક્યારો;
તારી તે વાણીમાં વ્હેતો હું મૂકું છું
કાંઠે બાંધેલો જનમારો.
એક અમથું આ ફૂલ પણ ન્યારું લાગે
તમે વાતો કરો તો થોડું સારું લાગે.

Saturday, November 11, 2006

Book which is changing my life...




The book which is changing mah way of thinking and my attitude towards myself and towards world...
I still dont understad it and everytime i read it again i feel like born again!!
It just attracts me like anything. Its like just written for me!!
One must go through it..
Thx to hugh prether for writting such a wonderful book...

Tuesday, November 07, 2006

વિયોગ… જુદાઇ… વિરહ… - સંકલિત


શૂન્ય પાલનપુરી…

કિસ્મતમાં કોઇના, કદી એવી ન પ્રીત હો,
જેમાં મિલનના હોઠે જુદાઇનાં ગીત હો.

તમે ચાલ્યા ગયા સૂની કરી દિલની અટારીને,
અમે સ્થાપી છે ત્યાં મૂર્તિ સ્વરૂપે ઇંતેજારીને.

ઝંખના નિષ્ફળ જતાં ઊઠી ગયો વિશ્વાસ પણ,
મનને ભરમાવી નથી શકતો કોઇ પગરવ હવે.

તરછોડી ગયા છો તે દી’થી,
એકલતા તમાચા ચોડે છે.
યાદોની ભૂતાવળ પજવે છે,
ઘર અમને ખાવા દોડે છે.

ગની દહીંવાલા…

તમારી યાદમાં ફૂલોથી અદકું હાસ્ય વેર્યું છે,
નવી રીતે હસી લીધું અમે આંશુ વહાવીને.

દિવસો જુદાઇના જાય છે, એ જશે જરૂર મિલન સુધી,
મને હાથ ઝાલીને લઇ જશે, હવે શત્રુઓ જ સ્વજન સુધી.

મરીઝ…

ન આવે નીંદ ગયા એવું ખ્વાબ આપીને,
ગગન ન રહેવા દીધું આફતાબ આપીને.

‘આસિમ’ રાંદેરી…

વિરહમાં તમારા એ કોમળ વદનમાં,
ઘણા રંગ હું કલ્પનાનાં ભરું છું.
ન હોતે જુદાઇ તો કઇ વાત ઉપર,
તમારાથી પણ તમને સુંદર સમજતે!

હેમેન શાહ…

વાત એવી શું હશે વર્ષાની બરછટ છાંટમાં,
કે અચાનક યાદમાં ચહેરાનાં અતલસ ઊઘડે?

રમેશ પારેખ…

જુઓ કે પથ્થરોમાં શિલ્પ કોતરાયું છે,
તમે ગયાં છો, તમારાથી ક્યાં જવાયું છે!

શોભિત દેસાઇ…

ઊગતું’તું બધે જ તારું નામ,
શ્વાસમાં વાતમાં કે ખ્વાબોમાં.

કૈલાસ પંડિત…

કહેવા ઘણાયે, રાહથી, નીકળે છે, આમ તો,
કહેવાય એવા, કોઇની પણ, આવ જા નથી.

એકલો ગૂંથ્યા કરું છું, કંઇ કહાની, આજકાલ,
વાત હું ખુદથી કરું છું, કંઇક, છાની આજકાલ.

કવિ વિનય…

મિલનમાં તો ઘણીય વાર ભૂલી ગયો તને,
ઘડી એક જુદાઇની તારી યાદ વગર નથી !

કવિ ‘મેહુલ’…

એક આખી રાત જાચી છેવટે મધુ માસમાં,
પુષ્પનું પડ કોતર્યું છે એ જ લખવાનું તને.

સંજોગ સમય ને સ્થિતિ સર્વ છે છતાં,
હું કોનાં ગીત ગાઉં, તમારા ગયા પછી.

ઓ પ્રવાસી આવી એકલતા કદી સાલી નથી,
હું દીવાલે લીટીઓ દોરી નિસાસાઓ ગણું.

બરકત વિરાણી ‘બેફામ’…

બહુ કપરા દિવસ વીત્યા હતા તારી જુદાઇમાં,
કે નહોતી રાત જુલ્ફોની, વદનની ચાંદની નહોતી.

તમારું સ્વપ્ન એ રીતે નયનનો ભાર લાગે છે,
વિરહમાં જાણે કે છૂપા મિલનનો ભાર લાગે છે.

શીશ પટકીને તમારું આંગણું મૂકી ગયા,
રક્તથી રંગેલ એક સંભારણું મૂકી ગયા.

તમે એક વાર જેને રાત દઇ જાઓ છો જીવનમાં,
દિવસ મળતો નથી એને સૂરજની રોશનીમાંથી.

મનહર મોદી…

મારા વિશે કશુંય વિચારી શકું નહીં,
મારા બધા વિચારમાં તારી અસર હશે.

હર્ષદ ચંદારાણા…
તારા ગયાનો એક કાળો ડંખ છે,
રંગો બધા સળગી ગયા ઈંધણ વિના.

‘નાઝિર’ દેખૈયા…

સુમન જેવા તમે ને દિલ હતું મારું ચમન જેવું,
તમે ચાલ્યા ગયા એને કરી વેરાન વન જેવું.

કલાપી…

હતી જ્યાં વસ્લની ખ્વાહિશ મળ્યું ત્યાં ઝેરનું પ્યાલું !
મગર તે જામને ભરતાં કહે તુજ હાથ શું આવ્યું ?

શેખાદમ આબુવાલા…

જમાનાની મરજીનો આદર કરીશું,
વિખૂટાં પડીને મુલાકાત કરીશું.

તારાથી નજરને દૂર કરી આ રાત વીસરવા બેઠો છું,
એ વાત હવે તું રે’વા દે એ વાત વીસરવા બેઠો છું.

જીવનમાં કેટલાને મળ્યા છે ઉજાગરા,
પણ એકલા વિરહને ફળ્યા છે ઉજાગરા.

ક્ષણ ક્ષણ કરીને કેટલા યુગ વીતતા રહ્યા,
એ બેખબરને ક્યાં છે સમયની ખબર હજી.

ભગવતીકુમાર શર્મા…

(ગઝલ)

સુણતો રહું છું આપનો પગરવ ક્ષણે ક્ષણે,
આભાસનો પીતો રહું આસવ ક્ષણે ક્ષણે.

સરકી રહ્યો છે હાથથી પાલવ ક્ષણે ક્ષણે,
વધતું રહ્યું છે આંખનું આર્જવ ક્ષણે ક્ષણે.

તારા મિલનની ઝંખના માઝા મૂકી રહી,
જેનો ઘટી રહ્યો હવે સંભવ ક્ષણે ક્ષણે.

*

આપણે આપણાથી વિખૂટા પડ્યા,
જે કપાઇ ગઇ નસ તે ઘોરી હતી.

આંગણામાં જે મ્હોર્યો’તો એ ચંપો તો હવે ક્યાં?
ઊગર્યું જો કોઇ હોય તો પંખીને મળી લઉં.

આ કોના સ્મરણમાં થરથરતી દીવા કેરી શગ સળગે છે?
કે કડકડતા એકાંત વિષે એકલતા રગરગ સળગે છે?

યક્ષ હું, મેઘ હું, હું શાપ, વિરહ પણ હું છું,
હું જ હેલીમાં હસું, કણસું ઉઘાડોમાં હવે.

ઉદાસી આ સૂરજની આંખે ચઢી છે,
તમારા વિના સાંજ ડૂસકે ચાઢી છે.

હનીફ સાહિલ…

કાચમાં તરડાયેલી અદૃશ્યતા,
પ્રેમના ખાલી નજારામાં ખૂલે.
પર્ણ થઇ પીળો વિરહ ખરશે અને
પત્ર માફક કોઇ તારામાં ખૂલે.

કૈલાશ પંડિત…

જાગું છું વિરહની રાતોમાં, એ વાત તમે તો જાણો છો,
બોલો ઓ ગગનના તારાઓ, કે હાલ અવરના કેવા છે?

પ્રફુલ્લ પંડ્યા…

ક્યાં સુધી ઇચ્છા લઇ જવી એ પણ કહો તમે,
ક્યાં જઇને એ ભૂલી જવી એ પણ કહો તમે.

થોડાંક આંસુઓને ક્ષિતિજ ઉપર લઇ જઇ,
એક રાત કેમ ભૂલી જવી એ પણ કહો તમે.

મનોજ ખંડેરિયા…

તારા વિચારમાંહી મને મગ્ન જોઇને,
ઊભીને શાંતીથી મને જોયા કરે સમય.

રાહી ઓધારિયા…

તારો અભાવ એવી રીતે પાળતો રહ્યો -
જાણે હિમાળો ઇચ્છા વગર ગાળતો રહ્યો!

તારા વિરહની કેવી ચરમ સીમા એ હશે -
જ્યાં હું મિલનને માર્ગ જવું ટાળતો રહ્યો!

હરીશ ધોબી…

મારી વ્યથાનો અર્થ જુદો છે તમામથી,
એની ખબર મને અને મારા શરીરને.

હરીન્દ્ર દવે…

જે જે હતી મિલનની વ્યથાઓ સહી લીધી,
ચાલો, હવે વિરહને સમજાવો કે હું નથી.

બદનામીઓ તો ઠીક ફરી પણ મળી જશે,
એકાદ લાગણી કદી અંગત હતી, ગઇ.

તારા પલકના પ્રેમની કથની છે આટલી,
દુનિયાની સાથે થોડી મહોબ્બત હતી, ગઇ.

શબ્દોમાં ઘૂંટતો રહું તારા વિરહનો કેફ,
ચકચૂર જો બનું તો મુલાકાત થૈ જશે.

ના મિલનનો કોલ છે કે ના વિરહની વેદના,
આ તે કેવું છે કે હું કારણ વગર જાગ્યા કરું.

અલગ થવાની વાત, મહોબ્બત થવાની વાત,
બંને છે છેવટે તો નજાકત થવાને વાત.

ભણકારો બને, છાયા બને કે બને પગરવ,
લઇ રૂપ જૂજવાં છળે તારા નગરની સાંજ.

શિવકુમાર સાઝ…

આ ઇંતજારની મઝા એટલી ગમી,
જોશું અમે તો રાહ તમારી પ્રલય સુધી.

દિલીપ પરીખ…

અકળાઇ જાઉં એવા અબોલા ના રાખ તું,
તારા જ અક્ષરો વડે ઝઘડાઓ લખ મને.

તું આવશે નહિ એ હું જાણું છું, તે છતાં,
તું આવવાના ખોટા ઇરાદાઓ લખ મને !

વિયોગમાં દિલ ઝૂરે જ્યારે,
આસપાસ અકળાતી મોસમ.

તારા વિરહનું દુ:ખ છે એવું,
રડતું હૈયું કોરી પાંપણ !

અમૃત ‘ઘાયલ’…

આંસુ વિષાદનાં ન તો આવે છે યાદનાં,
ખૂટી ગયો છે જાણે ખજાનો વિયોગનો.

નથી હીણી થવા દીધી કદી એને જુદાઇમાં,
હતી બેનૂર તોયે આંખને ચક્ચૂર રાખી છે.

આંસુ નથી ઊનાં રડવાના આહ નથી કંઠે ભરવાના,
જીવ વિરહમાં જાય ત્યારે ભલે ફરિયાદ નથી કો’દિ કરવાના.

છોડને અય દિલ આશ મિલનની, છોને ખુવારી હો તનમનની,
પરવા નથી કરતા જીવનની જ્યોત ઉપર બળતા પરવાના.

કેવો ઉજાસ ઘર મહીં તારા ગયા પછી !
મારો દિવસ હંમેશને માટે ઢળી ગયો.

હજી આંખમાં જાણે ફરકે છે કોઇ,
હજી મીઠું શરમાઇ મરકે છે કોઇ,
વિખૂટાં પડ્યાં તોય લાગે છે ‘ઘાયલ’
હજી પણ રગરગમાં સરકે છે કોઇ.

‘સૈફ’ પાલનપુરી…

કોઇ પગલાં કોઇ પગરવ ન હતાં દૂર સુધી,
તોય મેં ઘરની સીમાઓને સજાવી રાખી,
આપ નહીં આવો, એ નક્કી જ હતું પણ મેં તો,
મારા હૈયાથી આ વાતને છાની રાખી.

હૈયું તો હજીય ધબકે છે - ના હોય ભલે પગરવ જેવું,
રૂપાળા મુસાફિરને કહી દો વેરાન ઉતારા જાગે છે.

આ વિરહની રાતે હસનારા તારાઓ બુઝાવી નાખું પણ,
એક રાત નિભાવી લેવી છે, આકાશને દુશ્મન કોણ કરે?

યૌવનમાં એક રેશમી સાહસ કર્યુ હતું,
કેવું મળ્યું ઇનામ, હવે બોલવું નથી.

મેં તો વિયોગરાતમાં કલ્પી મિલનઘડી,
આખર તો દિલ હતું - મારે બહેલાવવું પડ્યું.

શું તમને વિરહ જેવું કંઇ જ જીવનમાં નથી આવ્યું?
નજીવા દુ:ખ ઉપર શાને નયન છલકાઇ જાયે છે!

જવાહર બક્ષી…

વિરહની રાતની હસ્તી છે મારા મૌન સુધી,
સૂરજની વાત કરીશ તો સવાર થઇ જશે.

* * *

ડૉ. વિવેક મનહર ટેલર…
મિત્ર વિવેકની ગઝલોમાંથી વણેલાં થોડાં શેર…

વિરહમાં સળગે છે તારા, આ તારો ત્રીજો કિનારો,
તને પરણીને બેઠો છે, કુંવારો ત્રીજો કિનારો.

ચમનમાં એ પછી તો કેટલી આવી ગઈ મોસમ,
તમે તરછોડ્યું જેને એ કદી પામ્યું નહીં ફોરમ.

કહ્યું આપે, ગયા છો હાથ ખાલી લઈ જીવનમાંથી,
મેં ખોલ્યું છાપું તો કોરા બધા પાનાં, બધી કોલમ.

‘તું નથી’ ની વાસ્તવિક્તા કષ્ટ દેતી બંધ થઈ,
શ્વાસમાં, ઉચ્છવાસ માં બસ, તું વહે એ પ્રેમ છે.

આંખોમાં આવણાંના અવસાદ ક્યાંથી લાવું ?
દિલથી જ ગઈ નથી તો તુજ યાદ ક્યાંથી લાવું?

* * *

આમ તો જાણે ‘થાય સરખામણી તો ઉતરતાં છીએ ‘, તોયે પ્રસ્તુત છે અહિં વિરહ પર લખેલ મારા મુકતકો/શેર…

ઊર્મિસાગર…
મારે લેવી છે વિરહ વેદનાથી વિરક્તિ,
કરવી છે બસ તારા પ્રેમની જ ભક્તિ,
પણ વિરક્તિ વિસરાવે ને ભક્તિયે ભૂલાવે,
કંઇક એવી છે તારા આ સ્મરણોની શક્તિ!

તારા વિરહના રણને હું નિચોવી શકું તોય શું મળે?
તારા સ્મરણનું એકાદ ઝરણ પણ હવે મળે ન મળે,
તારા સંભારણાનાં વનમાંથી હું લાવી હતી જે થોડાં,
તારા એ સંભારણાની ભાળ પણ હવે ક્યાંય ન મળે.

વિરહનું રણ જો આટલું વિસ્તર્યુ ન હોત,
મીઠી વીરડી જેવું શું મિલન લાગ્યું હોત?

તારા વિરહનાં રણમાં રોપ્યું’તું મેં મારું એક અશ્રુ-બિંદુ,
ને ઘૂઘવે છે હવે હર ઘડી જોને તારી ઊર્મિનો સાગર!

* * *

Wednesday, October 11, 2006

તરફડાટ એટલે ?
તમે કહેશો,
જલ બહાર આણેલા
કોઇ મીનને પૂછી જુઓ !
પણ ઘૂઘવાતા ઉદધિના ભીતર
જે
કોરું કોરું તરફડે,
એને તમે શું કહેશો ?

Night time thoughts ...


Never let ohters drive your emotions. In the end you'll be the one who suffers and the reason for suffering may not be even aware of it..
Every day is new day, new hope, new life. Dont live in past, which is already gone. start your day with new hope and new faith. Ask to god to be with you in your decisions and your life:) he'll be more then happy to do it:)

Monday, October 09, 2006

A week before midterms:(

Its now week before mid term..

As usual i havent started study:P
but i guess now its time to look for books
and
that gives me one reason for mah favourite monster energy drink..
have thi nights divas bani jashe nd i'll start opening the books i have not seen yet..
but
orkut nd blog will still be up!!
cheers....

મૂકેશ જોશી - તને ચાહવામાં કશું ખોઇ બેઠાં

તને ચાહવામાં કશું ખોઇ બેઠાં
હતા બે’ક આંસુ અને રોઇ બેઠાં
કર્યુ વ્હાલથી મેંશનું તેં જે ટપકું
અમે ડાઘ ધારી અને ધોઇ બેઠાં
બધા શે’ર તારી સ્તુતિ થઇ ગયા છે
અમે આ ગઝલમાં તને જોઇ બઠાં
હશે એમને કેટલો તારો આદર
બધા વ્રુક્ષ ઊભા! નથી કોઇ બેઠાં
સમય પણ તેં આપી દીધો’તો મિલનનો
અમે પણ ખરા, એ સમય ખોઇ બેઠાં

Saturday, October 07, 2006

આપણી વચ્ચે હતી !

તારીને મારી ચચૉ આપણી વચ્ચે હતી
તો ય એમાં દુનિયા આપણી વચ્ચે હતી !
આપણે એકાંતમાં કયારેય ભેગા કયાં થયા?
તો ય જોને, કેવી અફવા આપણી વચ્ચે હતી
આપણે એકબીજા સાથે શ્ર્વાસેશ્ર્વાસ જીવ્યાં તે છતાં,
એકબીજાની પ્રતીક્ષા આપણી વચ્ચે હતી !
કોઇ બીજાને કશું કયાં બોલવા જેવું હતું ?
આપણી પોતાની સતા આપણી વચ્ચે હતી.
આપણે તો પ્રેમના અરમાન પૂરવાના હતા,
કાં અજુગતી કોઇ ઇચ્છા આપણી વચ્ચે હતી
યાદ કર એ પુણ્યાશાળી પાપની એકેક ક્ષણ
કેવી લીલીછમ અવસ્થા આપણી વચ્ચે હતી !
એક ક્ષણ આપી ગઇ વનવાસ સદીઓનો ખલીલ !
એક ક્ષણ માટે જ મંથરા આપણી વચ્ચે હતી !

- ખલીલ ધનતેજવી

source:http://sneh.wordpress.com/page/2/

A daily prayer.

હે, પરમાત્મા !

મને તારી શાંતિનું વાહન બનાવ.
જ્યાં ધિક્કાર છે ત્યાં હું પ્રેમ વાવું-
જ્યાં ઘાવ થયો છે ત્યાં ક્ષમા
જ્યાં શંકા છે ત્યાં શ્રધ્ધા
જ્યાં હતાશા છે ત્યાં આશા
જ્યાં અંધકાર છે ત્યાં પ્રકાશ
જ્યાં શોક છે ત્યાં આનંદ.

હે દિવ્ય સ્વામી !
એવું કરો કે, હું આશ્વાસન મેળવવા નહીં, આપવા ચાહું.
મને બધા સમજે એ કરતાં હું બધાંને સમજવા ચાહું.
મને કોઇ પ્રેમ આપે એ કરતાં હું કોઇને પ્રેમ આપવા ચાહું.

કારણ કે,
આપવામાં જ આપણને મળે છે.
ક્ષમા કરવામાં જ આપણે ક્ષમા પામીએ છીએ.
મૃત્યુ પાનવામાં જ આપણે શાશ્વત જીવનમાં જન્મીએ છીએ.

- સંત ફ્રાન્સિસ

What a beautiful thought!!

એક રાત્રે સ્વપ્નમાં મને ભગવાન દેખાયા.તેમણે મને કહ્યું;”મારા પ્રિય બાળક,હું હંમેશા તારી સાથે જ રહું છું.”


હું કાયમ દરિયાકિનારે ફરવા જાઉં અને જોઉં તો મારા પગલાની સાથે એક જોડ પગલા હોય જ.
મને તરત યાદ આવી જાય કે પગલા તો ભગવાનના છે કારણકે તે હંમેશા મારી સાથે જ રહે છે.પરંતુ જ્યારે જોઉં કે તે મારી સાથે હોય છે તે સમય મારા જીવનનો સુખમય સમય હોય છે.
જ્યારે હું તકલીફમાં હોઉં અથવા દુઃખથી ઘેરાયેલો હોઉં ત્યારે માત્ર હું એક જ જોડ પગલા જોઈ શકું છું.આ તે કેવી રીત? મેં ભગવાનને પૂછ્યું: “તમે કહેતા હતાને કે તમે હંમેશા મારી સાથે જ રહો છો. તો પછી મારા ખરાબ સમયમાં હું કેમ તમારા પગલા નથી જોતો? તે સમયે તમે મારાથી કેમ દૂર જતા રહો છો?”
ભગવાન મધુર સ્મિત કરતા બોલ્યા;”વહાલા બાળક, જે સમયે તું એક જ જોડ પગલાં જુએ છે, તે મારા પગલા હોય છે. કેમકે તે સમયે મેં તને ઉચકી લીધો હોય છે.”

મારી આંખો ભીંજાઈ ગઈ,હું ગળગળો થઈ ગયો.મારું મસ્તક તેમના ચરણોમાં ઝૂકી ગયું.
ઉપલબ્ધ એક જણની અદા શી અજબ હતી
એ પણ ભૂલી જવાયું કે શેની તલબ હતી
પાસે જઈને જોઉં તો કાંઈ પણ હતું નહીં
રેતી ઉપર લખ્યું હતું કે અહીં પરબ હતી !

- મુકુલ ચોકસી

ક્યારે, કઈ રીતે, ને એમાં વાંક કોનો? શું કહું?
વાતેવાતે એમ દસ્તાવેજ થોડા હોય છે ?
પાંપણો ઝુકાવી મન, હળવેકથી, પાછું વળ્યું
સર્વ કિસ્સા સનસનટીખેજ થોડા હોય છે ?

- ઉદયન ઠક્કર
અસંખ્ય ઝાંઝવા ઘરની હવામાં ભટકે છે,
પછીથી હાથની રેખા બનીને અટકે છે.

હવે આ વૃક્ષને કેવી રીતે હું વૃક્ષ કહું ?
વસંત ડાળીએ બેસે તો ડાળ બટકે છે !

દીવાલ જેવી સલામત જગાઓ શોધીને
જુઓ, બધાં જ છબીમાં નિરાંતે લટકે છે.

- રમેશ પારેખ

source:http://layastaro.com/
તું-હું વચ્ચે
વિરહ દીવાલ.

રોજ શબ્દ-ટકોરા પાડું
તું સાંભળ.

રોજ કાન માંડું,
તને સાંભળવા.

મારા શબ્દ સામે
તારા બોલ મૌનના.

ન તૂટે વિરહ
ન ખૂટે વહાલ.

- હસમુખ પાઠક

source: http://layastaro.com/

Friday, October 06, 2006

તારી સાથે
રેતીમાં પાડેલાં પગલાં
લૂછાઈ જશે.
પાંચ મિનિટ પછી
કદાચ,
કોઈને ખબર પણ ના હોય,
કે આપણે અહીંથી
સાથે પસાર થયા છીએ.
છતાં,
તારી સાથે ચાલેલાં થોડા ડગલાં,
મારી સ્મૃતિમાં અકબંધ રહેશે !

Thursday, October 05, 2006

ક્યારેક એક્લતા જો કોરી ખાય
નીંદર જો તારી વેરણ થાય
તો મને યાદ કરજે તું ….
દૂર સંભળાતા કોયલના સૂર,
વસંત નો વહેતો શીતળ સમીર હદયમાં જો જગ્વે પીડાના સૂર
તો મને યાદ કરજે તું ….
લીલાછમ પાંદડે હસતું ઝાંકળમેહ વરસાવતું કોઇ કાજળિયું વાદળ,
કરી મૂકે તને જો વિરહથી વિહવળ
તો મને યાદ કરજે તું….
નિકટનું સ્વજન જો દિલ ક્યાંક તોડે,
અડધી સફરે જો સંગ – સાથ છોડે
તો ય મને યાદ કરજે તું….
આ હથેળી બહુ વહેમવાળી જગા છે,
અહીં સ્પર્શ વસતા એ પ્રેતો થયા છે.

હવે પાંપણોમાં અદાલત ભરાશે
મેં સ્વપ્ન નિરખવાના ગુના કર્યા છે

મને આ નગરમાં નિરાધાર છોડી
રસ્તા બધા કોની પાછળ ગયા છે

છે આકાશમાં છે, અને આંખોમાં પણ છે
સૂરજ માટે ઉગવાના સ્થાનો ઘણા છે

પહાડો ઉભા રહીને થાક્યા છે એવા
કે પરસેવા, નદીઓની પેઠે વહ્યા છે

મને ખીણ જેવી પ્રતિતિ થઇ છે
હું છું ને ચારે તરફ ડુંગરા છે

ગઝલ હું લખું છું અને આજુ-બાજુ
બધા મારા ચહેરાઓ, ઉંઘી રહ્યા છે

Friday, September 29, 2006

અલ્લાહ ! આ કોણ આવ્યું છે
કે તારી જગા એ જીભ પર
હવે એનું નામ આવ્યું છે...

અલ્લાહ ! આ કોણ આવ્યું છે
કે લોકો કહે છે
મારી તકદીરના ઘરેથી
મારો પયગામ આવ્યો છે...

અલ્લાહ ! આ કોણ આવ્યું છે
આ નસીબ ધરતીનું
કે એના સૌંદર્યની લીલા તમામને
ખુદાની એક સલામ આવી છે...

અલ્લાહ ! આ કોણ આવ્યું છે
આ દિવસ મુબારક છે
કે મારી જાત પર
હવે ઈશ્કનો આરોપ આવ્યો છે...

અલ્લાહ ! આ કોણ આવ્યું છે
નજર પણ ચકિત છે
કે આજે મારા રસ્તામાં
આ કેવો મુકામ આવ્યો છે.

-અમૃતા પ્રીતમ
એક રાત્રે
હુ અને એ
દરિયા કિનારે
બેઠા હતા,
હાથ મા હાથ
આન્ખો મા આન્ખો,
અનિમેષ નયન
એક બીજા ને
જોતા…
પછી
ઇશારા થી
મૌન વાતો
ને
બીજુ ઘણુ બધુ…
ત્યા
એકા એક
લાગણી નુ
મોજુ
ભીજવી ને….
આન્ખ ઉઘડી…
ચોળી ને જોયુ
તો
સપનુ -
એક
અધુરુ
“અર્ષ “
વિચારેલુ
સપનુ!!!!!!!!!!!
હઝલસંગ્રહ – કિરણ ચૌહાણ
સ્કીમ છે

દોડવાની આમ તો આ સીમ છે
ભાગવાની પણ અહીં તાલીમ છે

એક ભૂલ માટે તમાચા ત્રણ પડે,
એક પર બે ફ્રીની અહીંયા સ્કીમ છે

કાયમી શરદીનો હું દર્દી થયો,
આપના શબ્દો તો આઈસ્ક્રીમ છે

નામ શું દેવી તમારા ધામનું ?
અંકલેશ્વર, કોસંબા કે કીમ છે ?

હું હઝલ કહું છું છતાં હસતાં નથી,
ટ્યુબલાઈટ આપની શું ડીમ છે ?
તને ચાહું છું એટલે હું
ઓગળતો રહ્યો છું સતત -
બરફની જેમ,
પણ ચાહવાના અર્થને
પામી શક્યો નથી.
કદાચ,
તને ચાહવું એટલે…
ધોધમાર વરસાદમાં
કોરાકટ્ટ રહી જવાની
ઘટના હશે…!
તને ચાહવું એટલે…
વૃક્ષ થઇને ફળ્યા વગર
રહી જવાની ઘટના હશે…!
કે પછી -
તને ચાહવું એટલે
ભર વસંતે
પાનખરનો અભિશાપ હશે…!!!
- તને હું પૂછી શકું…
કે તને ચાહવું એટલે ?!
એક વાર –
મારા હ્રદયની
ધરતી પર પડેલાં
તારા અહેસાસનાં ટીપા,
અને એમાંથી
વારંવાર
પસાર થયેલાં
તારી યાદનાં
કિરણોએ
મેઘધનુષી
રંગોથી રંગેલું
મારા અંતરનું
આકાશ –
– હજીયે અકબંધ છે!
સંબંધની
બટકણી ડાળ પરથી
ખરતાં રહ્યાં
મારાં સપનાઓ
એક પછી એક...
હવે
થાક લાગે છે
નવા ફળદ્રુપ પ્રદેશની શોધમાં
ભટકવાનો...
સમ્બન્ધની મોસમના
પહેલા વરસાદમા
આપણે ભિજાતા હતાં ત્યારે -
મને કયાં ખબર હતી કે,
તં 'રેઈનકોટ' પહેયો છે!!!
પ્રેમ કરું છું - સુરેશ દલાલ


‘હું તો તમને પ્રેમ કરું છું’, કેટલી સરળ વાત,
એટલી વાતને કહેવા માટે કેટલો વલોપાત.

‘કહ્યા પછી શું ?’ ની પાછળ
શંકા અને આશા,
શબ્દો વરાળ થઈને ઊડે
ભોંઠી પડે ભાષા.

દિવસ સફેદ પૂણી જેવો : પીંજાઈ જતી રાત,
’હું તો તમને પ્રેમ કરું છું’, કેટલી સરળ વાત.

પ્રેમમાં કોઈને પૂછવાનું શું :
આપમેળે સમજાય,
વસંત આવે ત્યારે કોયલ
કેમ રે મૂંગી થાય ?

આનંદની આ અડખેપડખે અવાક્ છે આઘાત,
‘હું તો તમને પ્રેમ કરું છું’, કેટલી સરળ વાત.
[ યાદગાર શેરોના સર્જક – ‘મરીઝ’ સાહેબના કેટલાક લોકપ્રિય શેરોનું સંકલન ]

કેવી મજાની પ્રેમની દીવાનગી હશે,
કે જ્યાં ‘મરીઝ’ જેવો સમજદાર પણ ગયો.

એના ઈશારા રમ્ય છે, પણ એનું શું કરું-
રસ્તાની જે સમજ દે અને ચાલવા ન દે !

મુજ પર સિતમ કરી ગયા મારી ગઝલના શેર,
વાંચીને એ રહે છે બીજાના ખ્યાલમાં.


એકાદ હો તો એને છુપાવી શકું, ‘મરીઝ’ !
આ પ્રેમ છે ને એના પુરાવા હજાર છે.

લેવા ગયો જો પ્રેમ તો વહેવાર પણ ગયો,
દર્શનની ઝંખના હતી, અણસાર પણ ગયો.

હું કયાં કહું છું, આપની ‘હા’ હોવી જોઈએ,
પણ ના કહો છો એમાં વ્યથા હોવી જોઈએ.

એ ‘ના’ કહીને સહેજમાં છટકી ગયાં ‘મરીઝ’,
કરવી ન જોઈતી’તી ઉતાવળ સવાલમાં.

એ દ્વાર પરના હળવા ટકોરા તો રદ ગયા,
શાયદ એ સાંભળી લે જો માથું પછાડીએ.

એ સૌથી વધુ ઉચ્ચ તબક્કો છે મિલનનો,
કહેવાનું ઘણું હો ને કશું યાદ ન આવે.

બેઠો છું તારી રાહમાં એવી નિરાંતથી,
જાણે કોઈ કહે મને તારી તમા નથી.

એક પળ એના વિના તો ચાલતું નહોતું, ‘મરીઝ’
કોણ જાણે કેમ આખી જિંદગી ચાલી ગઈ.

ફળી છે જે જે આશા, તેના મેં અંજામ જોયા છે,
હવે કાંઈ ખાસ દુ:ખ જેવું નથી થાતું નિરાશાથી.

છે તેથી મારી હરેક વાતમાં પરેશાની,
પવિત્ર દિલ દીધું, જીવન ખરાબ આપીને !

બસ, દુર્દશાનો એટલો આભાર હોય છે,
જેને મળું છું, મુજથી સમજદાર હોય છે.

હવે એની ઉપરથી આપ મારી દુ:ખ કથા સમજો,
જવાનીમાં કરું છું યાદ વીતેલી જવાનીને.

મરણ કે જીવન હો, એ બન્ને સ્થિતિમાં,
‘મરીઝ’, એક લાચારી કાયમ રહી છે.
જનાજો જશે તો જશે કાંધેકાંધે,
જીવન પણ ગયું છે સહારેસહારે.
જિંદગીના રસને પીવામાં કરો જલ્દી, ‘મરીઝ’
એક તો ઓછી મદિરા છે ને ગળતું જામ છે.
તમે જિંદગી વાંચી છે ? – મુકેશ જોષી

સુખની આખી અનુક્રમણિકા
અંદર દુ:ખના પ્રકરણ
તમે જિંદગી વાંચી છે ?
વાંચો તો પડશે સમજણ

પૂંઠાં વચ્ચે પાનાં બાંધ્યાં, જેમ ડચૂરા બાઝે
આંસુના ચશ્માં પહેરીને, પાનેપાનાં વાંચે
પથ્થરના વરસાદ વચાળે,
કેમ બચાવો દર્પણ… તમે જિંદગી…

હશે કોઈ પ્રકરણ એવું કે ખરે વાંચવાલાયક
તમે ફેરવો પાનાંને, એ પુસ્તકમાંથી ગાયબ
ફાટેલાં પાનાંનાં જેવાં
ફાટી જાતાં સગપણ…. તમે જિંદગી….

આ લેખક પણ કેવો, એને દાદ આપવી પડશે
લખે કિતાબો લાખો, પણ ના નામ છપાવે કશે
હશે કદાચિત લેખકજીને
પીડા નામે વળગણ…. તમે જિંદગી…..
આયનાની એક મર્યાદા અહીં ખુલ્લી પડી,
એક પણ પ્રતિબિંબને એ સાચવી શકતો નથી.

=================================================

જિંદગીમાં જે અધૂરી ઝંખના રહી જાય છે,
થોડું જો ચિંતન કરો તો એ કવિતા થાય છે.

=================================================

થોડા ઝઘડા છે છતાં પરવા નથી,
આપણી વચ્ચે મહોબત ક્યાં નથી !

=================================================

ભૂલવા જેવું ય હું ભૂલ્યો નથી,
યાદ કરવા જેવું તો તું યાદ કર !

=================================================

બે જ પળની જિંદગી છે તો ય જીવાતી નથી,
એક પળ ખોવાઈ ગઈ છે, બીજી સચવાતી નથી.

=================================================

આખીય જિંદગી તને અર્પણ કરી છતાં,
આપી નહીં શકાય ઘણીવાર એક પળ.

=================================================

એવો પડ્યો પ્રભાવ… તમારા અભાવનો !
મારા સ્વભાવમાંથી અહંકાર પણ ગયો.

=================================================
સુકાયેલી નદીના ક્યાંકથી પગરણ મળી આવે
વિખૂટું થઈ ગયેલું એ રીતે એક જણ મળી આવે

ઘણા વરસો પછી, વાંચ્યા વગરની કોઈ ચિઠ્ઠીમાં
'તને ચાહું છું હું' બસ આટલી ટાંચણ મળી આવે

ફરે છે એક માણસ ગોધૂલી વેળા આ સડકો પર
કદાચિત ગામનું છૂટું પડેલું ધણ મળી આવે

ઘણુંયે નામ જેનું સાંભળેલું, ને હતી ખ્યાતિ
મળો એ શખ્સને, ને સાવ સાધારણ મળી આવે

ખખડધજ, કાટ લાગેલી, જૂની બિસમાર પેટીમાં
ખજાનો શોધવા બેસો અને બચપણ મળી આવે

(poet unknown.. please let me know if you know name..)
ડૉ. રઈશ મનીઆર
દીવાનગીની હદ સુધી મુજથી ન જવાયું
ટળવળતું રહ્યું સ્વપ્ન ફરી એક નમાયું

તુજ આત્મકથામાં થયો ઉલ્લેખ ન મારો
એક પાનું જો કે સાવ તેમાં કોરું રખાયું

કાંટા હવે ખૂંચે છે તો ઘા પણ નથી પડતા
ક્યારે તે રુઝાયું છે જે ફૂલોથી ઘવાયું

તારી સ્મૃતિ તારા જ વિચારો અહીં દાટ્યા
ને નામ કબર પર છતાં મારું જ લખાયું

ઇતિહાસ લખાયો તે ઘડી નામ કોઇનું
સગવડતાભરી રીતે 'રઈશ' ભૂલી જવાયું
Mine and my dad's favourite gujarti song!!!!

દિવસો જુદાઇના જાય છે, એ જશે જરૂર મિલન સુધી,
મને હાથ ઝાલીને લઇ જશે, હવે શત્રુઓ જ સ્વજન સુધી.
ન ધરા સુધી, ન ગગન સુધી, નહિ ઉન્નતિ, ન પતન સુધી,
અહીં આપણે તો જવું હતું, ફક્ત એકમેકના મન સુધી.
હજી પાથરી ન શક્યું સુમન, પરિમલ જગતના ચમન સુધી,
ન ધરાની હોય જો સંમતિ, મને લૈ જશો ન ગગન સુધી.
છે અજબ પ્રકારની જિંદગી ! કહો એને પ્યારની જિંદગી,
ન રહી શકાય જીવ્યા વિના ! ન ટકી શકાય જીવન સુધી.
તમે રાંકનાં છો રતન સમાં, ન મળો, હે અશ્રુઓ, ધૂળમાં,
જો અરજ કબૂલ હો આટલી, તો હ્રદયથી જાઓ નયન સુધી.
તમે રાજરાણીના ચીર સમ, અમે રંક નારની ચૂંદડી !
તમે બે ઘડી રહો અંગ પર, અમે સાથ દઇએ જીવન સુધી.
જો હ્રદયની આગ વધી 'ગની', તો ખુદ ઇશ્વરે જ કૃપા કરી,
કોઇ શ્વાસ બંધ કરી ગયું, કે પવન ન જાય અગન સુધી.

(I still remember me and daddy were singing this song loudly in backyard of our home in summer!!!)
જવાહર બક્ષી
તારાપણાના શહેરમાં જો તું મને શોધ્યા કરે તો હું તને કયાંથી મળું ?
આમ આયનાના શહેરમાં જો તું મને શોધ્યા કરે તો હું તને કયાંથી મળું ?

શાશ્વત મિલનથી... તે સનાતન દૂરતાના સંભવોનું આંધળું આકાશ છું
નિશ્ચિતપણાના શહેરમાં જો તું મને શોધ્યા કરે તો હું તને કયાંથી મળું ?

હું તો હવાના ગર્ભમાં લજ્જામણી જેવા સુકોમળ શ્વાસનું હોવાપણું
નખ-ટેરવાંના શહેરમાં જો તું મને શોધ્યા કરે તો હું તને કયાંથી મળું ?

ભાંગ્યો-તૂટ્યો અક્ષર છું, સહુ સંકેતના ચહેરા ઉપર હું ઝીણું ઝીણું ઝળહળું
શબ્દાંધતાના શહેરમાં જો તું મને શોધ્યા કરે તો હું તને કયાંથી મળું ?

જળ છું બરફ છું ભેજ છું ઝાકળ છું વાદળ છું સતત મૃગજળ સુધી ભીનો જ છું
તરસ્યા વિનાના શહેરમાં જો તું મને શોધ્યા કરે તો હું તને કયાંથી મળું ?

અસ્તિત્વના ચારે તરફ ધસમસ થતાં આ પૂર વચ્ચે એક અવિચળ સ્તંભ છું.
માટીપગાના શહેરમાં જો તું મને શોધ્યા કરે તો હું તને કયાંથી મળું ?
“‘સૂર’ ની મહેફીલ – સુરેશ એમ. પરમાર ‘સૂર’”



એક પરીક્ષા

હાથમાં કિતાબ રાખી, ચહેરો મારો વાંચતાં;
એમને જોયાં હતાં મેં, એક પરીક્ષા આપતાં.

પાસ કે નાપાસની, એ વાત નહોતી એટલે;
પાસપાસે બેસી રહ્યાં, દૂરનું કંઈ માપતાં.

દુનિયાને હરાવવાની, હોડમાં તમે હતાં;
લો અમે થાકી ગયા, પાછળ પાછળ આવતાં.

મુક્ત જો થવાય ‘સૂર’, ખુદના બંધન થકી;
જોર જરા પડશે નહીં, બીજું બંધન કાપતાં.
પ્રતીક્ષા – ‘મરીઝ’

જીવનભરનાં તોફાન ખાળી રહ્યો છું,
ફકત એના મોઘમ ઈશારે ઈશારે.
ગમે ત્યાં હું ડૂબું, ગમે ત્યાં હું નીકળું,
છે મારી પ્રતીક્ષા કિનારે કિનારે.

અહીં દુ:ખની દુનિયામાં એક રંગ જોયો,
ભલે સુખનું જગ હો પ્રકારે પ્રકારે.
સુજનની કબર કે ગુનેગારની હો,
છે સરખી ઉદાસી મઝારે મઝારે.

હૃદય મારું વ્યાપક, નજર મારી સુંદર,
કલા મારી મોહક વિચારે વિચારે.
નથી આભને પણ કશી જાણ એની,
કે મેં ચાંદ જોયા સિતારે સિતારે.

અમારાં બધાં સુખ અને દુ:ખની વચ્ચે,
સમયના વિના કંઈ તફાવત ન જોયો.
બધીયે મજાઓ હતી રાતે રાતે,
ને સંતાપ એનો સવારે સવારે.

નથી ઝંખના મારી ગમતી જો તમને,
તો એનું નિવારણ તમારું મિલન છે.
તમે આમ અવગણના કરતા જશો તો,
થતી રહેશે ઈચ્છા વધારે વધારે.

અમસ્તો અમસ્તો હતો પ્રશ્ન મારો,
હકીકતમાં કોની છે સાચી બુલંદી.
જવાબ એનો દેવા ઊઠી આંગળીઓ,
તમારી દિશામાં મિનારે મિનારે.

જગતમાં છે લ્હાવા કદમ પર કદમ પર,
ફકત એક શરત છે ગતિમાન રહેવું.
નવા છે મુસાફિર વિસામે વિસામે,
નવી સગવડો છે ઉતારે ઉતારે.

મરણ કે જીવન હો એ બંને સ્થિતિમાં,
‘મરીઝ’ એક લાચારી કાયમ રહી છે.
જનાજો જશે તો જશે કાંધે કાંધે,
જીવન પણ ગયું છે સહારે સહારે.
આવ્યો છું તારે દ્વાર હું પરવાનગી વગર,
મારું ટકોરો કેવી રીતે આંગળી વગર
– ભગવતીકુમાર શર્મા

મળવાનું મન કરે અગર ઠેકીને આવજે,
ભીંતો અમારી એટલી ઊંચી ચણી નથી !
– મકરંદ મુસળે

ઘરની ભીતર તો શૂન્યતા વ્યાપી છે એવી કે
ભાગી જવાને ક્યાંક વિચારે છે બારણું !
– મનોજ ખંડેરિયા

જિંદગીનો એ જ સાચેસાચ પડઘો છે ‘ગની’
હોય ના વ્યક્તિને એનું નામ બોલાયા કરે !
– ગની દહીંવાલા

પહેલા ચમનમાં ક્યારે હતી આટલી મહક,
રસ્તામાં તારી સાથે મુલાકાત થઈ હશે !
– આદિલ મન્સૂરી


હું હાથને મારા ફેલાવું તો તારી ખુદાઈ દૂર નથી
હું માગુંને તું આપી દે એ વાત મને મંજૂર નથી !
– નાઝિર દેખૈયા

કેટલી નાજુક ઘડી એ જિંદગીના દાવની,
જીત પર બાજી હતી ને હારવાનું મન હતું !
– મૂળશંકર ત્રિવેદી

મને એ જોઈને હસવું હજારો વાર આવે છે,
પ્રભુ તારા બનાવેલા તને આજે બનાવે છે !
– શયદા

દુનિયામાં કંઈકનો હું કરજદાર છું ‘મરીઝ’
ચુકવું બધાનું દેણ જો અલ્લાહ ઉધાર દે !
– મરીઝ

ઘણું સારું થયું મારા સુધી આવ્યા તમે સાંઈ,
ચરણ લઈ ચાલવા જેવું નહોતું જોર મારામાં !
– હરજીવન દાફડા

એ નિશાની છે ખલીલ એક મિત્રની,
એટલે એ ડાઘ મેં ધોયો નથી !
– ખલીલ ધનતેજવી

એટલે ‘આશિત’ નથી મેં બંધ દરવાજા કર્યા,
દર્દ જે હમણા ગયાં, પાછા વળે તો શું કરું ?
– આશિત હૈદરાબાદી

આજ સુધી તો મશાલ સળગી,
હાથ સળગવો શરૂ થયો છે !
– સતીશચંદ્ર વ્યાસ

હાથથી સરકી પડેલો એક સિક્કો શોધતાં,
એક સોડમ સાંપડી છે ઘૂળને ધોયા પછી !
– હરકિશન જોષી

પગલાં પૂજાય એવું ગમન હોવું જોઈએ,
સમજાય છે કે કેવું જીવન હોવું જોઈએ ?
– રતિલાલ ‘અનિલ’

મિલનની એ ક્ષણોનું શી રીતે વર્ણન કરૂં સાથી ?
મજા જે જાણવામાં છે, સમજવામાં નથી હોતી !
– ચંદ્રા જાડેજા

સરળ શબ્દોનો સરવાળો મને ક્યાં લઈ ગયો અંતે,
વધુ પડતી નિકટતામાં ઘણી તકલીફ પહોંચી છે !
– પ્રફુલ્લ નાણાવટી

referece :http://www.readgujarati.com/SahityaMaster.asp
હું કોઈ જવાબ દઉં – હેમંત ધોરડા


ન મને તું કોઈ સવાલ કર ન તને હું કોઈ જવાબ દઉં
મને મોગરા વિશે તું પૂછે તને હાથમાં હું ગુલાબ દઉં.

હું ભીનાશ ઓસથી બાદ પણ કરું તોય શેષ રહે ભીનાશ
દે મને ભીનાશ ગણી ગણી તને ઓસનો હું હિસાબ દઉં.

શું પર્ણ ખરેલું શું રણ વળી રહી સાથસાથ વસંત શી
તું સુવાસ દે મને ખોબલે હું વણીને વાંસની છાબ દઉં.

આ સમય સૂસવતો મને તને કરી દેશે હમણાં અલગ થલગ
દે પતંગિયાનું વજન મને તને વાદળોનો હું દાબ દઉં.

તું લિપિના લોચલચકમાં પણ તું પ્રગટ ગુપ્ત છે અર્થમાં પણ
મને તારો એક શબદ તું દે તને મારી કોરી કિતાબ દઉં.
સગપણ -પ્રબોધ જોશી


અમે મોર હોઈએ તો -
અમારાં ખરેલાં આંસુ વીણજો

વાદળ સમા તરતા પ્રસંગોને
અમે બોલાવશું -
તમે વરસજો.

આવતા ભવે
આ અધૂરી મૂકેલી કવિતાની
છેલ્લી પંક્તિ થઈ
તમે આવી ચડજો.
Last night was really good one...
I was looking for some documents and i got my old poem collection diary....
It was like beautiful moment for me. I just left everything lying where it was and started reading all the poems.. to my surprise the poems which i read before 10-11 years are still popular... Its truely said that you can kill person not his thoughts..
thougths live forever...
It has mine soo many scattered sweet memories inside small piece of thoughts i used to write by myself and collect from the books i read, autographs of gujarati authors i met and few pics and so much.. it was like trip to history for me.. i was able to see myself sitting on my bed at 1 in the night and writting in that diary:)
So it just made my day..:)

રેતીમાં
લખ્યું’તું
તારું નામ,
મેં
અમસ્તુ જ-
અને
સર્જાય ગઇ’તી
એક રેખા,
મારી હથેળીમાં!

Want to start with one of my favourite prayer..

આમ તો રોજરોજ અમે તમારી પાસે કંઈકને કંઈક માગતા હોઈએ છીએ, પ્રભુ ! પણ આજે હું કશું માગવા નથી આવ્યો. હું તો માત્ર, આ શાંત અંધારી રાતે, એકાંતમાં તમારી પાસે નિરાંતે બેસવા આવ્યો છું. અને આમ બેસવામાં મને કેટલું ઊંડુ સુખ છે તે કહેવા આવ્યો છું.કોઈ પણ સ્થુલ પ્રાપ્તિમાં જાણી ન હોય એવી એક અસીમ અવર્ણનીય શાંતિ મારી ઉપર ઉતરે છે.એક ઊંડી કૃતજ્ઞતાથી મારું હૃદય ભરાઈ જાય છે.તમને ચાહવાનું આ કેવડું મોટું સુખ તમે અમને આપ્યું છે ! મારા નેત્રો તમને નિહાળી શકતા નથી પણ મારું અસ્તિત્વ તમારાંથી વ્યાપ્ત છે.મારા મસ્તક પર હું તમારો હાથ મુકાતો અનુભવું છું. મારા મોં ને અડતી આ હવામાં તમારો વત્સલ સ્પર્શ પામું છું.મારી કોઈ માગણી નથી, મને કશાની જરૂર નથી, હું માત્ર પ્રેમનું નિવેદન કરવા આવી છું. આ સભર એકાંતમાં, ભગવાન ! તમે છો ને હું છું. આનંદ અને તૃપ્તિની આ નીરવ શ્રદ્ધામય ક્ષણોમાં, પરમપિતા, હું તમારે ચરણે મારું હૃદય મુકું છું.