તને ચાહવામાં કશું ખોઇ બેઠાં
હતા બે’ક આંસુ અને રોઇ બેઠાં
કર્યુ વ્હાલથી મેંશનું તેં જે ટપકું
અમે ડાઘ ધારી અને ધોઇ બેઠાં
બધા શે’ર તારી સ્તુતિ થઇ ગયા છે
અમે આ ગઝલમાં તને જોઇ બઠાં
હશે એમને કેટલો તારો આદર
બધા વ્રુક્ષ ઊભા! નથી કોઇ બેઠાં
સમય પણ તેં આપી દીધો’તો મિલનનો
અમે પણ ખરા, એ સમય ખોઇ બેઠાં
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment